ටියුෂන් කියන්නෙ අද රැල්ලක්. පෙර පාසල් යන දරුවන්වත් හවස් වරුවෙ ටියුෂන් ඇදගෙන යන අම්මලා මට කොතෙකුත් මුණ ගැහිලා තියෙනවා. ඒ වෙලාවට මම අහනවා,
“අනේ ඇයි මේ පොඞ්ඩන්ව පන්ති යවන්නේ…”
“අනේ ගෙදර පොතක්වත් අල්ලනෙ නැහැ මේ පැය දෙකවත් වැඩ කරනවනේ..”
“මොනවද අනේ ඔච්චරට ඉගෙන ගන්න තියෙන්නෙ මේ පොඞ්ඩන්ට අනික උදේට මොන්ටිසෝරි ගිහින් ඉගෙන ගන්නෙ…”
“ඔව් අනේ ඒ වුණාට ගොඩක් අම්මලා පන්ති යවනවනේ…”
එතනින් එහාට ඒ අම්මත් එක්ක කතා කරලා පලක් නැහැ. ඇත්තටම අම්මලා කියන්නෙ බුද්ධිමත්ව හිතන්න ඕනී පිරිසක්. බොහෝ විට මේ උපකාරක පන්තිය පවත්වන්නෙ පෙර පාසලේම ගුරුවරියන්ය. කුමක් හෝ දෙයක් වැඩිපුර උගන්වන බව කියා ඔවුන් දරුවන්ව උපකාරක පන්තියට ගෙන්වා ගනියි. එලකියුෂන්ද දැන් අවුරුදු 3 දරුවාගේ පටන්ම ඇති රැල්ලකි. අවුරුදු 3 පැටවුන්ව උපකාරක පන්තියට සහභාගී කරවන්න අම්මලා දෙවරක් නොසිතයි. උපකාරක පන්තියට සහභාගී වන දරුවන්ට විශේෂ සැලකිල්ලකුත් හිමිවෙනවාලු. ගුරුවරු දරුවන්ට එහෙම විශේෂත්වයක් කරන එක කොයි තරම් නම් අසාධාරණද?
මමත් අම්මා කෙනෙක්. මගේ පුතා ලබන වසරේ අම්මලගේ විභාගේ ඒ කියන්නෙ පහවසර ශිෂ්‍යත්වය ලියන්න ඉන්නෙ. පුතා යන්නෙ නිවසට කිට්ටු ප්‍රාථමික අංශය පමණක් තිබෙන පාසලකට. පහෙන් පස්සෙ පුතාව හොඳ පාසලකට ඇතුලත් කිරීමේ අභියෝගය මටත් තියෙනවා. ඉතින් ගිය වසරෙ අවසාන කාලයේ පුතාට ගැලපෙන පන්තියක් හොයන්න මමත් හැම අම්මා කෙනෙක් වගේම වෙහෙසුනා.
“ඒ සර් ෂොක්ලු ගණිත ගැටලු වලට විසඳුම් ළමයින්ට පොවනවා වගේ උගන්වන්නේ…” ඔය වගේ විවිධ තැන් වල ප්‍රසිද්ධ ගුරුවරු ගැන තොරතුරු හොයද්දි මට අහන්න ලැබුණා. කොහොම වෙතත් මගේ පුත්‍රයවත් ශිෂ්‍යත්වයෙන් එතෙර කිරීමේ අභිප්‍රායෙන් මම නම ගිය ගුරුවරයෙක් ළඟට පුතාව ඇතුල් කලා. පළමු දවසෙ මමත් පන්තිය පිටු පසට වෙලා හිටියා.
පැය දෙකකට විෂයන් තුනක්. ඔන්න දැන් ගණිත ගැටළු පොවන්න යන්නේ. බෝඞ් එකේ දැමු ගණන පිටපත් කරගෙන දරුවො ගණන හදනවා.
“හරි දැන් වෙලාව ඉවරයි. සසංක එන්න බෝඞ් එකේ මේකට පිළිතුර හදන්න…”
පොඞ්ඩත් ලැජ්ජාවෙන් ඉදිරියට ගිහිල්ලා ගාණ හදනවා.
දරුවන්ව ඉදිරියට ගෙනල්ලා සබකෝලය නැති කරන එක නම් හොඳයි මගෙ හිත කිව්වා.
“මේ මොකද්ද මේ කලිනුත් කියලා දීලා තියෙනවා නේද? මෝඩ ළමයා යනවා, යනවා” පුංචි සසංකගෙ මුහුණ ලැජ්ජාවෙන් රතු වුණා. අනිත් යාළුවොත් හිනා වෙනවා.
“ආ … තරුක එන්න බලන්න…”
පළවෙනි දවසෙම මගෙ පුතාගේ වාරය ආවා. ලොක්කා වගේ ඉස්සරහට ගිය මගේ පුතත් වැරදියට ගාණ හැදුවා. “වැරදියි , වැරදියි අද පළවෙනි දවස නිසා බේරුණා…”
“නිම්නා එන්න”
පුංචි කෙල්ල ගාණ නිවැරදිව හදනවා.
“හරියටම හරි මේ කෙල්ල විතරයි මම කියලා දීපුව ඔළුවට අරන් තියෙන්නෙ. ඔය ළමයි හරියට ඉගෙන ගත්තෙ නැතිවුනොත් මම හම්බ කරලත් ඉවරයි.”
මේ ඔවුගේ රැකියාවයි. එය රැදෙන්නෙ දරුවන් සමත්වීම මතය. ඔන්න දැන් චක්කර ගන්න වෙලාව. බැරි වුණ හැම දරුවෙක්ටම ගුරුතුමාගෙන් ගුටියක් ලැබුණා.
“නැතිව බැහැ”
පන්තියේ කෙළවර සිටිය මගේ දිහා බලලා එතුමා කියන්න ඇත්තෙ මගෙ මුහුණෙ තිබුණ නොරිස්සුම් බව නිසා වෙන්න ඇති. ඉදිරියට අරගෙන දරුවෙක්ව ලැජ්ජාවට පත් කලාම ඒ දරුවා මානසිකව ඇද වැටෙන බවවත්, අනාගතයේ දරුවගේ පෞරුෂත්වයටද බලපෑම් කරන බවවත් දරුවන්ට ගුටි බැට දීම හරියන්නෙ නැති බව වත් වටහා නොගත්ත ගුරුවරයෙක්ගෙන් දරුවන්ට නිසි අධ්‍යාපනයක් ලැබේවිද?
පන්තිය අවසන් වුණා. දරුවන්ගෙ අම්මලා ඇවිත් ගුරුතුමා වට කරගත්තා.
“අනේ සර් සර්ගෙ අතේ තමයි වැඩේ තියෙන්නෙ කොහොම හරි ගොඩදාලා දෙන්න…”
“අනේ ඔව් ඔය ගුටියක් දුන්නට කමක් නැහැ…”
“හරි හරි අපි බලමුකො. තරුකගෙ අම්මාත් ලබන සතියේ පැය භාගයක් කලින් පුතාව ගේන්න.”
කිසිවක්ම නොකියා සිනාසුනු මම එතැනින් පිටවුනේ ආයේ නම් එතුමගෙ උපකාරක පන්තියට නොයවන්නට තීරණය කරමින්මයි. ඒත් ඉතින් මේ අම්මලා කියන විදිහට දරුවා ගොඩ දැමීම තියෙන්නෙ ගුරුතුමා අතේ. විභාගය ලියන්නෙ දරුවද ගුරුතුමාද? දරුවෙක්ට නිදහස් මනසක් නැත්නම් පැය දෙකක් දෙකාමාරක් ඉඳගෙන පිළිතුරු ලියන්නට හැකියාවක් ලැබෙනවා කියන්න නම් අමාරුයි.
ඔන්න මගේ දෙවන මෙහෙයුම. ඔහු තරුණ ගුරුවරයෙක් දරුවන්ට හරිම ආදරෙන් කතා බහ කරන්නෙ. විෂය කරුණුත් වේගයෙන් වුණත් සරලව කියා දෙනවා. වැඩිම ලකුණු වලට කප් එකක්. මගේ පුතත් සතුටින් යනවා. නමුත් මේ පොත් ආයේ මේසේ උඩට එන්නෙ පන්ති දවසට විතරයි. සතියෙ දවස් වල පාසලේ පොත් වලින් විතරයි පාඩම් කරන්නෙ. වාර විභාගයට පෙරම පන්තිය නතර කලා. මමත් ටිකක් වැඩිපුර මහන්සි වෙලා පුතාගේ පාඩම් වැඩ බැලුවා. පුතා වෙනදට වඩා ලකුණු වලින් ඉදිරියට ආවා. තැන් තැන් වලට දුවන එක නතර කරන්න මම හිතා ගත්තා. කොහොමින් කොහොම හරි පහු ගිය දිනෙක මම ප්‍රශ්න පත්‍ර වලට පමණක් පන්තියකට ඇතුලත් කලා.
“ළමයි ඔයාලා හැමෝම පන්තියේ ඉන්න අනිත් ළමයට වඩා ලකුණු ගන්න හිතන්න ඕනී. එයාට 95යි නම් මම එයාට වඩා ලකුණක් හරි ගන්නවා කියලා වැඩ කරන්න ඕනී. ඔයාලට අමාරු රචනාවනෙ මම අවුරුදු 15 ක රචනා ලියන විදිහ ලියලා ටියුට් එකක් දෙනවා ඒක හොඳට කටපාඩම් කරගන්න…”
Saru FM Media
