දෙමාපියන් දෙදෙනාම අහිමි වූ පසු පුතකු දුවක විඳින තනිකමේ වේදනාව

දෙමාපියන් දෙදෙනාම අහිමි වූ පසු පුතෙකු හෝ දියණියක විඳින තනිකමේ වේදනාව ගැන මෙම ගැඹුරු හා සංවේදී මාතෘකාව පිළිබඳව ඔබ සමඟ කතා කරන්න කැමතියි.

වයසක වැඩිහිටියෙක් වුණත්, දෙමාපියන් දෙදෙනාම නැති වුණාම හරියට පොඩි ළමයෙක් වගේ “අනාථ” වෙච්ච හැඟීමක් එනවා. අපිව උපන් දවසේ ඉඳලම දන්න, අපි ගැන සම්පූර්ණයෙන්ම දන්න එකම අය තමයි දෙමාපියෝ. ඒ අය නැති වුණාම හරියට අපේ මුල් නැති වෙලා තනිවෙලා වගේ දැනෙනවා.
දෙමාපියෝ තමයි අපිට කොන්දේසි නැතුව ආදරේ කරන්නේ. අපි මොනවා කළත්, කොහොම හිටියත් ඒ අයගේ ආදරේ වෙනස් වෙන්නේ නැහැ. ඒ විශේෂ ආදරේ හදිසියේම නැති වුණාම,


ඒ වගේ ආදරයක් ආයේ කොහෙන්වත් හොයාගන්න බැරි බව තේරෙනවා.
අපේ ළමා කාලේ මතක, පවුලේ කතන්දර, විහිළු කතා ගැන දන්නේ දෙමාපියෝ විතරයි. ඒ අය නැති වුණාම, අපේ අතීතය ගැන කතා කරන්න, මතක් කරගන්න කෙනෙක් නැති වෙනවා. හරියට අපේ ළමා කාලය අපිත් එක්කම නැති වෙලා වගේ.
දෙමාපියෝ ඉන්න කාලේ ඒ අය තමයි අපිටත් මරණයටත් අතර ඉන්නේ. ඒ අය නැති වුණාම අපි හදිසියේම පවුලේ “වැඩිමහල්” වෙනවා. ඊළඟට අපේ වාරය කියලා හිතෙනවා. ඒක ටිකක් බය හිතෙන හැඟීමක්.
ජීවිතේ වැදගත් තීරණ ගන්න වෙලාවට, ප්‍රශ්න තියෙන වෙලාවට, හොඳ දෙයක් වුණාම කියන්න දෙමාපියෝ තමයි මුලින්ම මතක් වෙන්නේ. ඒ අය නැති වුණාම උපදෙස් අහන්න, අදහස් බෙදාගන්න කෙනෙක් නැති වෙනවා.
මව්පියන් දෙන්නා එක පාරට හෝ ටික කාලෙකින් නැති වුණත්, ඒ දුක දෙවතාවක් විඳින්න වෙනවා. එක් අහිමි වීමක් ගැන දුක් විඳිද්දි තව දුකක් එකතු වෙනවා. නැත්නම් දෙවනි වතාවේ දුක විඳින්න වෙද්දි පලවෙනි දුකත් මතක් වෙලා ආයේ දුකට පත් වෙනවා.


දෙමාපියෝ නැති වුණාම පවුලේ සම්ප්‍රදායන්, උත්සව, ඥාතීන් එක්ක සම්බන්ධතා ආදිය පවත්වාගෙන යන්න තමන්ට වැඩි වගකීමක් එනවා. පවුල එකට තියාගන්න, දෙමාපියන්ගේ මතකය රැකගන්න කියලා වැඩි බරක් දැනෙනවා.
මංගල්‍යය, දරුවන්ගේ උපත, රැකියා ජයග්‍රහණ වගේ වැදගත් අවස්ථාවලදී දෙමාපියන්ගේ අඩුව ගොඩක් දැනෙනවා. එවැනි අවස්ථාවලදී කිට්ටුවෙන් ඉන්න, සතුටු වෙන්න ඒ අය නැති කම තව දුකක් එකතු කරනවා.
හැම පුතෙකුටම අම්මා එක්කත් තාත්තා එක්කත් වෙනස් ආකාරයේ සබඳතා තිබෙනවා. සමහර වෙලාවට නොකිවපු කතා, විසඳගන්න බැරි වුණු ප්‍රශ්න,


සමාදාන වෙන්න බැරි වුණු දේවල් මතක් වෙලා තව දුකක් එකතු වෙනවා.
මතක තියාගන්න ඕනේ, මේ දුක විඳින විදිය හැමෝටම වෙනස් කියන එක. දුක විඳින කාලයත්, ඒකේ බර දැනෙන විදියත් පුද්ගලයාගෙන් පුද්ගලයාට වෙනස්. ආයතනික උපදෙස් ගන්න එක, මේ වගේ අහිමි වීමක් අත්විඳපු අය එක්ක කතා කරන එක වගේ දේවල් මේ දුක අඩු කරගන්න උදව් වෙනවා.
කාලය යත්ම මේ තියුණු දුක ටිකෙන් ටික අඩු වෙලා, දෙමාපියන්ගෙන් ලැබුණු ආදරේ, උගත් පාඩම් අපේ ජීවිතේට එකතු වෙනවා. ඒ මතක අපිව ශක්තිමත් කරනවා. ඒ අය ශාරීරිකව නැති වුණත්, අපේ හදවත්වල ඒ අය සදාකාලිකව ජීවත් වෙනවා කියන එක මතක තියාගන්න.
_නේමින්ද